Θυμάμαι τη μαμά μου (και τη γιαγιά μου) να μου λέει:

«Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, εμένα με νοιάζει τι κάνεις εσύ…»
κι ακριβώς μετά να μου λέει: «Κοίτα τα άλλα παιδιά τι κάνουν!»

Θυμάμαι επίσης, να μου λέει: «Τα καλύτερα να κοιτάς και όχι τα χειρότερα»
κι εγώ να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερο μπορεί να είναι το καλύτερο,
από αυτό που ήδη είχα καταφέρει: να είμαι το καλύτερο παιδί.

Μια τρέλα.

Μια ατελείωτη To Do λίστα με όλα τα ΠΡΕΠΕΙ για να είμαι ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ.

Κι εγώ τα ακολούθησα όλα αυτά, πιστά.
Μέσα μου, ευλαβικά.
Απέξω μου, μπορεί να παρέκκλινα μερικές φορές,
αλλά επειδή μέσα μου υπήρχε καταγεγραμμένη αυτή η λίστα,
γέμιζα ενοχή, αυτο-αμφισβήτηση, αυτο-απογοήτευση και αυτο-χαμηλή-εκτίμηση.

Πόση δύναμη είχε (ή και έχει) αυτή η ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ λίστα!

Και… καθώς τα συζητάμε όλα αυτά, μεταξύ μας…
μήπως ήρθε επιτέλους η στιγμή να κάνουμε μία ζαβολιά;

Να φτιάξουμε μια ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ λίστα;

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας:

– Τι θα περιλάμβανε αυτή η λίστα;
– Πόσα 'θέλω' μου, δεν έπρεπε να θέλω;
– Πόσα όνειρα, δεν έπρεπε να κάνω;
– Ποια θα ήμουν, αν δεν έπρεπε να είμαι αυτό που έπρεπε να γίνω;
– Ποιος όρισε το ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ μου, ποιος το κρίνει και τι θα γίνει αν δεν είμαι;
– Πόσα 'πρέπει' δεν θέλω να ακολουθώ άλλο πια, αλλά νιώθω πως πρέπει;
– Τι θα γίνει αν δεν πρέπει τελικά να αποδείξω ότι είμαι το καλύτερο παιδί;
– Πόσα και ποια 'θέλω' μου, χρειάζεται επιτέλους να εγκρίνω και να κάνω;
– Πόσα και ποια 'ΔΕΝ πρέπει' μου, χρειάζεται να γίνουν τα καινούργια ΠΡΕΠΕΙ μου;

Tόσα πολλά ΠΡΕΠΕΙ!

Ναι… Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με 'πρέπει'.

Γι' αυτό λοιπόν, ας κάνουμε τα 'ΔΕΝ πρέπει' μας, 'ΠΡΕΠΕΙ' μας κι ας απελευθερωθούμε.

Ας ξαναρχίσουμε με νέους ορισμούς.

Ας φτιάξουμε την ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ λίστα μας
κι ας επαναπροσδιοριστούμε.

Εύη Ζουρούδη